Sinds kort doe ik mezelf regelmatig pijn in één van de ontelbare folterzalen van Tatjana Simic. Ik probeer, tegen beter weten in als bijna vijftiger, moeder natuur ervan te overtuigen dat het allemaal nog best meevalt met mijn buikspieren, love handles, bi- en triceps. Met indrukwekkend snel verzurende kuiten, een grijze waas voor mijn ogen en gutsend zweet uit al mijn poriën, loop ik twee keer in de week stijlvol mijn warming up op zo’n rubber bandje zonder einde. Er is ook een afgescheiden ruimte met modern blauw flitsend licht, waar een met microfoon versterkte fitnessjuf enthousiast haar aanwijzingen naar […]

……