Als het voor iemand een bewogen seizoen geweest moet zijn, dan is het wel voor Daley Blind. Met de revolutie Cruijff (en de daarbij horende rol van Danny Blind) nog vers in het geheugen, begon Daley Blind aan het seizoen 2012-2013. Een seizoen waarbij Daley Blind kennis maakte met de pieken en dalen van het leven van een profvoetballer. Aan het begin als held in de armen gesloten, op basis van zijn achternaam. Iets wat hij zelf ook beseft en dan ook zeker niet onder stoelen of banken steekt.

De kampioenswedstrijd thuis tegen Willem II. Wie vooraf ervoor had kunnen tekenen, zou het gelijk gedaan hebben. De festiviteiten waren al allemaal voorbereid, de Arena volledig uitverkocht en Ajax was de laatste weken prima in vorm. Een vorm die ook tegen Wilem II was terug te zien. Willem II dat toch onmogelijke met de gedachten naar de Arena gekomen kan zijn om te gaan stunten. Ajax domineerde, Ajax heerste.

Verkerend in de kampioensroes, moest Ajax nog even in eigen huis aantreden tegen Heerenveen. Het Heerenveen van San Marco, dat Ajax al de nodige keren had geholpen, door punten af te snoepen van directe concurrenten. Het zou dus allesbehalve een makkelijke wedstrijd gaan worden. Zoals het een kampioen betaamt, mogen er in eigen huis geen punten verspeeld worden.

De kampioenswedstrijd stond vandaag op het menu, hoewel een zekere Mertens daar misschien anders over zal denken. Ajax begon de wedstrijd met een voorsprong van drie punten, maar heeft een aanzienlijk slechter doelsaldo. Een gelijkspel was dus het minste wat er gehaald moest worden. Ajax is Ajax echter niet, als er geen drie punten geëist zouden worden. Spelen op de winst op bezoek bij de concurrent. In Eindhoven is het nieuw, in Amsterdam weten we niet beter.

Eriksen liet weer eens een vleugje van zijn klasse zien. Babel viel getergd in en liet gelijk weer zien in aanmerking te komen voor de basis. Het moet niet fijn gevoeld hebben voor een speler als Boerrigter, die al weken met zijn vorm worstelt. Tegen PSV aankomend weekend moeten er kerels in het veld staan. Dan is de sterkte van de zwakste schakel bepalend voor de sterkte van het team.

Het ging weer zo’n wedstrijd worden, waar we er dit jaar al vele van gehad hebben. De concurrentie laat punten liggen, dus er is weer een hoop te profiteren. Roda JC uit Kerkrade liet nog maar eens zien dat het licht in Eindhoven steeds zwakker begint te branden en San Marco had de dag ervoor met Heerenveen al alle kampioensaspiraties van Feyenoord weg geblazen. Is weer eens wat anders dan de snuit van Olli. Ajax moest natuurlijk wel zelf even weten te winnen van N.E.C.

Ajax – AZ; 0-3. Met die wetenschap reisde Ajax naar Alkmaar af. AZ was nergens bang voor en hield zich natuurlijk vast aan de overwinning in de beker. Ze hadden immers al eens gewonnen op vreemde bodem, dus waarom dan ook niet in eigen huis? Dat Ajax aantrad met een veredeld B-team laten we even buiten beschouwing. Niet belangrijk.

De wedstrijd tegen Twente was er eentje waar vooraf al de nodige druk op stond. Het spel van Ajax was de laatste weken aardig, maar de kansen bleven uit. Het was leuk tot randje zestien, daarna begon de ellende. Veelzeggend is het dan ook dat de verdedigers de afgelopen weken voor de doelpunten moesten zorgen. Zorgwekkend voor een club als Ajax, die altijd aanvallend voetbal op de mat legt.

Dé mogelijkheid hebben om naast de nummer 1 te komen en dan zo’n wedstrijd spelen als Ajax tegen ADO deed, onbegrijpelijk! Je weet vooraf dat de nummer 1 heeft verloren van onze vrienden uit Rotterdam. Je zou dus verwachten dat de Ajacieden met geslepen messen de Arena zouden betreden. Helaas bleek al snel het tegendeel waar.

De trip naar het Zuiden is iets waar niet veel Ajacieden naar uit gekeken zullen hebben. Lange reis, slecht veld en meestal moeizame wedstrijden. Denk nog maar eens aan de wedstrijd tegen Roda (wederom in het Zuiden) die maar nipt met 1-2 gewonnen werd. Vandaag rekende we er echter op dat het allemaal wel goed kwam. Dat Ajax op een knollenveld moest acteren, was op dat moment nog niet bekend.

Een tweeluik tegen Vitesse. De club van de oliedollars van Jordania. Er kon een mooie dubbelslag worden uitgedeeld. Na het zien van de wedstrijd, leert de realiteit ons echter iets anders. Ajax voetbalde tegen zichzelf. Vitesse zonder Bony was geen eens heel sterk. Sterker nog, Ajax kwam op een 0-2 voorsprong. Juist die voorsprong is het punt waar het allemaal begon.

Ajax – Feyenoord, altijd een beladen duel. Dit keer nog meer, omdat de concurrentie het in de dagen ervoor liet afweten. De subsidieclub uit Eindhoven wist in eigen huis geen deuk in een pakje boter te maken tegen ‘hoogvlieger’ PEC Zwolle. Pieters wist wel een gat in een ruit te slaan, maar dat levert natuurlijk geen punten op. Twente liet zien een heerlijke dip tegemoet te gaan en Vitesse bevestigde het feit dat ze toch wel heel erg afhankelijk zijn van Bony.

De 6-4 nederlaag van vorig seizoen staat bij menig Ajacied nog vers in het geheugen. Wat een waanzinnige wedstrijd was dat dan zeg. Kansen, doelpunten en blunders. Een wedstrijd zoals we hem niet vaak zagen. Iedereen was het er wel over eens dat zoiets dit jaar niet ging gebeuren. Ajax is bezig aan een indrukwekkende reeks en niets lijkt de Godenzonen te kunnen stoppen in hun weg naar de 32 ste titel. Ook Utrecht uit mocht niet te veel problemen opleveren voor het huidige Ajax.

Pure luxe voor aanvang van de wedstrijd Willem II – Ajax. Twee directe concurrenten, Vitesse en PSV, verspelen punten en je moet zelf aantreden tegen de nummer laatst in de competitie. Een beter scenario voor de winterstop was niet denkbaar geweest. Een betere wedstrijd om het doelsaldo omhoog te werken was er niet. Je mocht er vanuit gaan dat iedereen met het schuim op de bekken het veld zou betreden om het gaatje naar de top definitief te dichten.

Nog nooit is het in de Arena zo stil geweest als die ene minuut. Verdriet, besef en respect waren bij iedereen in het gezicht af te lezen. Een minuut lang kon je in de Arena een speld horen vallen. “Lieve papa, zinloos was het zeker, beter wordt het nooit. Ooit helen de wonden, maar vergeten doen we nooit. We zullen je missen!” Deze woorden waren gedurende de minuut stilte, voorafgaand aan de wedstrijd Ajax – Groningen, op de schermen in de Arena te zien. Enkele woorden die tegelijkertijd alles zeggen.