Vandaag is het precies een jaar geleden dat we het nieuws kregen: de grootste voetballer ooit had zijn oneerlijke strijd tegen die vreselijke ziekte verloren. Het was nieuws waarvan iedereen altijd zal weten waar-ie was op dat moment dat ie het hoorde.

Ikzelf reed net weg uit de straat van ’n welbekend Zaandams tuinkruidenetablissement. M’n telefoon ging over, het was m’n gappie Ros. Ik nam op en hoorde hem zeggen: “Cruijff is niet meer, maat. Gecondoleerd”.

Ik kreeg geen woorden weer uit m’n waffel en verbrak de verbinding, hopende dat dit niet echt gebeurde, dat ik het niet goed gehoord had. Ik stopte m’n auto midden op straat en staarde minutenlang wezenloos voor me uit.

Opeens merkte ik een politieauto achter me op en zag de juut uit z’n auto stappen en richting mijn auto lopen. Toen-ie op m’n ramen tikte en ik die naar beneden draaide, imiteerde ik al met ’n irritant stemmetje in m’n hoofd de ongetwijfeld te volgen woorden: “Zo meneer , wat zijn we aan ’t doen hier?”,

……